Warmtebehandeling is een proces waarbij gebruik wordt gemaakt van gecontroleerde verwarming en koeling van automobiel schimmel materialen om hun mechanische eigenschappen te verbeteren, vooral sterkte en taaiheid.

Afschrikken: In de vroege stadia van de warmtebehandeling wordt meestal het afschrikproces gebruikt. Afschrikken is het snel afkoelen van het vormmateriaal om het snel te veranderen van een hoge temperatuurtoestand naar een lage temperatuurtoestand om een ​​oppervlak met hoge hardheid te verkrijgen. Deze stap is cruciaal om de sterkte van de mal te verbeteren, omdat deze een sterkere martensietstructuur vormt. Het uitdovingsproces kan echter resulteren in enige interne spanningen, dus volgende stappen moeten dit aanpakken.

Tempereren: Om de taaiheid van de mal te verbeteren, wordt het blussen vaak gevolgd door het temperproces. Het temperen wordt uitgevoerd door de gedoofde mal tot een lagere temperatuur te verwarmen en deze vervolgens langzaam af te koelen om de organisatiestructuur aan te passen, de hardheid te verminderen en de taaiheid te vergroten. Het doel van deze stap is om ervoor te zorgen dat de mal een bepaalde hardheid behoudt en tegelijkertijd sterk genoeg is om externe krachten zoals schokken en trillingen tijdens het daadwerkelijke werk te weerstaan.

Redelijk gloeiproces: Gloeien is een andere veelgebruikte warmtebehandelingsmethode. Het verwarmt de mal op een lagere temperatuur en koelt deze vervolgens langzaam af om de kristalstructuur aan te passen, interne spanning te verminderen en de taaiheid van de mal te verbeteren. Dit is vooral belangrijk voor grote, dikwandige mallen, omdat deze gevoeliger zijn voor interne spanningen en strengere eisen aan de taaiheid stellen.

Oppervlaktebehandeling: Naast de behandeling van kernmaterialen is oppervlaktebehandeling ook een van de belangrijkste stappen om de sterkte en taaiheid van automatrijzen te verbeteren. Het gebruik van oppervlaktebehandelingsmethoden zoals carbidecoating, carboneren en nitreren kan de slijtvastheid en taaiheid van de oppervlaktelaag verbeteren, terwijl de hoge oppervlaktehardheid behouden blijft. Dit vertraagt ​​de slijtage van het oppervlak en verlengt de levensduur van de matrijs.